Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat ik ben uitgevallen. In deze blog deel ik hoe het nu echt met mij gaat, omdat ik merk dat er soms een verkeerd beeld ontstaat van mijn herstel.
Terugkijkend op het afgelopen jaar
In het afgelopen jaar heb ik een intensief traject gevolgd bij Phitaal. Dat traject was allesbehalve opladen. Het was gericht op het aanleggen van nieuwe ‘paden’ in mijn hersenen. Dat klinkt misschien positief, maar het was vooral ontzettend vermoeiend. Mentaal kostte het me enorm veel energie. Ook fysiek was mijn weerstand zwak: ik kreeg vrijwel elk virusje dat langskwam.
Aan het einde van dat traject leek het even beter te gaan. Ik had een klein beetje energie en wilde die goed gebruiken. Ik deed elke dag wel iets: wat huishoudelijke taken, acht uur vrijwilligerswerk per week, een dagdeel afspreken met familie of vrienden, maar dat werd te veel. Ik kreeg een flinke terugval. De extreme vermoeidheid keerde terug. Mezelf tot taken aanzetten lukte niet meer. Na het avondeten viel ik telkens in slaap. Twee uur kletsen met vriendinnen putte me volledig uit.
Een klap erbovenop
In maart begon ik iets meer energie te voelen. Ik viel niet meer in slaap na het eten. Maar toen kwam het bericht dat mijn opa zou komen te overlijden. Mijn hele systeem raakte ontregeld, terwijl ik al niet in balans was. Na zijn overlijden kreeg ik een zware terugval. Ik was zo moe en had zoveel spierpijn, dat ik letterlijk geen eten of drinken kon pakken in de keuken. Het enige wat ik kon doen, was liggen en huilen.
Hoe gaat het nu met mij?
Op dit moment ben ik nog steeds extreem vermoeid. Ik word uitgeput wakker, ook al slaap ik voldoende. Nadat ik mijzelf 's ochtends heb verzorgd, voelt het alsof ik er al een werkdag op heb zitten. Mijn lijf is zwaar uit balans. Dingen als afspreken, sporten of huishoudelijke taken zijn nu niet haalbaar voor mij. Het lukt me ook niet om mij tot iets te zetten. Zelfs eenvoudige taken voelen overweldigend.
Hoe ziet mijn dag eruit?
Ik ben van nature een ochtendmens en sta rond 8 uur op. Na het verzorgen van mezelf en mijn cavia’s is mijn energie vrijwel op. Gedurende de dag probeer ik af en toe een klein klusje te doen, zoals de was of de planten water geven. Grotere klussen zoals stofzuigen, poetsen of de kooi verschonen, blijven liggen of worden uitbesteed. Vroeger deed ik dit allemaal zelf, dus het voelt onnatuurlijk om dit los te laten, maar ik weet inmiddels dat doorgaan funest is voor mijn herstel.
Na elke kleine taak moet ik minimaal een uur rusten. Bewegen zit er nauwelijks in. Een wandeling van dertig minuten put me volledig uit. Autorijden durf ik niet meer, omdat mijn zicht verminderd en mijn reactievermogen vertraagd is door de vermoeidheid.
Waarom ik blog en aan een website werk
Ik begrijp dat er soms reacties zijn zoals: “Maar je schrijft toch blogs en hebt een website, dan zal het wel beter gaan?”. Dat snap ik, maar dat beeld klopt niet.
Mijn blog en website zijn geen werk en geen opbouw richting re-integratie. Ze zijn onderdeel van mijn verwerkingsproces. Het helpt me om mijn verhaal te delen en gedachten te ordenen. Alles gebeurt binnen mijn beperkte belastbaarheid.
Bij het bouwen van de website heb ik dankbaar gebruikgemaakt van de eenvoudige opzet van Jouwweb, waarbij ik slechts wat kleuren en lettertypes hoefde aan te passen. Een blog schrijf ik in stukjes van maximaal twintig minuten. Daarna is mijn concentratie en energie op. Soms lukt het dagenlang niet om eraan te werken. Dan laat ik het gewoon liggen. De teksten laat ik controleren met behulp van AI, zodat ik daar geen extra energie in hoef te steken.
Tot slot
Mijn energieniveau is extreem laag, mijn belastbaarheid is nihil en ik heb dagelijks moeite met basisdingen zoals poetsen of douchen. Elke activiteit moet ik zorgvuldig afwegen om overbelasting te voorkomen. Het kan van buitenaf lijken alsof ik weer dingen kan, maar alles wat ik doe, kost inspanning en vereist herstel, met heel kleine stapjes vooruit en soms weer achteruit.
Reactie plaatsen
Reacties