Tussen loslaten en ontwaken

Na het uitvallen op mijn werk begon een periode waarin alles anders voelde. Vermoeidheid die niet wegging met een goede nachtrust. Vage fysieke klachten kwamen op en leken iets te willen zeggen wat ik zelf nog niet kon horen. Onder dat alles begon er vanbinnen iets te verschuiven. Iets groters. Wat er precies gebeurde? Daar gaat deze blog over.

Te jong voor een burn-out?
Wat was het heftig om het hardop te zeggen: “Ik heb een burn-out.” Ik ben pas 24 jaar oud… hoe kan dat nou? Ik sta nog maar net aan het begin van mijn carrière. Hoe kan ik nu al zo opgebrand zijn? Om te begrijpen wat er met mij aan de hand was, ben ik me gaan verdiepen in wat een burn-out eigenlijk is. Toen viel het kwartje.

Een burn-out is een toestand van emotionele, mentale en fysieke uitputting die ontstaat na langdurige stress. Het heeft alles te maken met ons zenuwstelsel. In een andere blog ga ik daar dieper op in. Nu volgt een beknopte uitleg. Als je te lang in de overlevingsstand staat, raakt je systeem uit balans. Je lichaam blijft stresshormonen zoals cortisol aanmaken. Teveel cortisol zorgt voor allerlei klachten: een opgeblazen gevoel, slechter slapen, verminderde concentratie, een onrustig lijf, en zelfs een verzwakt immuunsysteem. Op een gegeven moment kom je bijna niet meer in de ‘herstelstand’. En dan…op een dag zegt je lichaam: “Genoeg. Tot hier en niet verder.”

De verwachting vs. de realiteit
Toen ik uitviel, dacht ik: een paar weken rust, en na de zomervakantie pak ik mijn werk gewoon weer op. Maar de werkelijkheid liep totaal anders. De vermoeidheid bleek heviger dan gedacht, en naast de fysieke signalen begon ook mentaal van alles los te komen. Oude gedachten, weggestopte gevoelens, diepgewortelde overtuigingen kwamen één voor één naar boven. Op die overtuigingen kom ik in een andere blog terug.

Het zwarte gat zonder handleiding
Naarmate de weken verstreken, voelde het alsof ik in een zwart gat belandde. Het licht aan het einde van de tunnel was niet te zien. De vraag “Wie ben ik?” bleef voor mij onbeantwoord. Er was geen houvast of handboek hoe ik het  moest aanpakken. Het oude liet zich niet langer vasthouden, maar het nieuwe had zich nog niet laten zien. Wat ik toen nog niet wist: dit was het begin van mijn heling en transformatie.

Alleen in een volle kamer
Die eerste fase voelde eenzaam. Niet omdat mensen me niet steunden, want de steun was er. Maar het kwam niet binnen. Alsof ik tijdelijk in een andere wereld leefde, eentje waar weinig mensen uit mijn omgeving ervaring mee hadden.

De soundtrack van mijn heling
Op 5 juli werd het album Heling van Tabitha uitgebracht. En dat kwam precies op het juiste moment. Mocht je het niet kennen: luister het eens. Het is een persoonlijk album waarin ze haar eigen helingsproces beschrijft. Thema’s als stilstaan, rouw, overlevingsstand en het vieren van het leven komen voorbij. Haar woorden raken me, omdat ze precies verwoorden wat ik zelf voeld.

Maskers, coping en controle
Tabitha belandde in 2023 in een burn-out. Dat was een echte wake-up call. Ze begon aan haar transformatie. We maken allemaal pijnlijke en mooie dingen mee in het leven. De vraag is: hoe ga je ermee om? Je kunt jezelf beschermen met maskers en in de slachtofferrol kruipen. Geloof me, ik deed het allemaal. Mijn favoriete strategie was afleiding zoeken of alles rationaliseren. Kortom vooral niet voelen, want voelen leek gevaarlijk en was eng. Op langer termijn houdt dit de overlevingsstand in stand en raak je verwijderd van het probleem.

Maar die zomer van 2024 voelde ik dat het tijd was. Tijd om los te komen van de patronen en systemen die me klein hielden. Tijd om te gaan helen.

De moeilijkste fase
Toen begon het echte werk. Het aankijken van oudzeer. Niet oplossen of wegduwen, maar het aankijken, voelen en doorleven. Je kunt al raden dat dit gepaard gaat met allerlei emoties zoals verdriet, boosheid en angst. Wat mij hielp, was deze ene zin: je bent je emoties niet, je ervaart ze. Ik probeer nu bewust te zeggen: “Ik ervaar verdriet” in plaats van “Ik ben verdrietig.” Want je emotie is niet wie je bent.

Lange tijd dacht ik dat emoties een teken van zwakte waren. Bang om overspoeld te raken, hield ik alles op afstand. Tot ik op een punt kwam waarop ik helemaal niets meer voelde. Ik was mezelf kwijt.

Inmiddels weet ik: emoties zijn niet je vijand, maar je vriend. Ze zijn er om je iets aan te geven. Hoe meer je durft te voelen, hoe dichter je bij jezelf komt.

Ben jij er klaar voor?
Misschien voel je diep vanbinnen dat het tijd is voor heling. Wees dan eerlijk naar jezelf en beantwoord de volgende vraag: ben je er klaar voor om alles te aan te kijken wat naar boven komt? Commitment is de sleutel tot heling.

Samen onderweg
In mijn blogs neem ik je stap voor stap mee in mijn proces. Ik deel mijn verhaal over de hulp die ik kreeg en welke tools die je zelf kunt gebruiken. Tabitha werd, sinds mijn uitval, mijn grootste inspiratiebron. Dankzij haar vond ik de moed om aan mijn reis te beginnen.

Het is geen gemakkelijke weg, maar wel één die de moeite waard is. Want alleen via heling en transformatie leer je je ware zelf echt kennen.